Wawrzyn Leciejewski

Wawrzyn Leciejewski
Rodzice: Ignacy, Marianna
Ur.: 1901-04-16, Łagowo (Kościan )
Zm.: 1987-12-03, Stare Bojanowo
Odznaczenia:
Wielkopolski Krzyż Powstańczy
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Order Odrodzenia Polski, Polonia Restituta

Rodzina: wnuczka – Barbara Wawrzyniak

Biografia:

Wawrzyn Leciejewski urodził się 16.04.1901 roku w Łagowie pow. Kościan. Jego ojcem był Ignacy Leciejewski, matką – Marianna z Jankowskich Leciejewska. W siódmym roku życia zaczął uczęszczać do szkoły powszechnej w Łagowie. Po ukończeniu klasy VI przeniósł się do Kościana. Do roku 1918 pracował w „Cukrowni” Kościan. Gdy ożenił się z Franciszką, z domu Wolną, zamieszkał w Starym Bojanowie.
Gdy wybuchło powstanie miał 17 lat. Ze spisanych przez niego relacji wynika, że w grudniu 1918 roku wraz z kolegami pobiegł na dworzec kolejowy w Kościanie za niemieckimi żołnierzami, którzy – przerażeni wybuchem powstania – w popłochu uciekali, wyrzucając karabiny w pobliskie krzewy. Gdy chłopcy – Polacy podsłuchali rozmowy Niemców („pod słyszeliśmy, że Polska robi powstanie”), zrozumieli powagę sytuacji, zabrali porzuconą przez dezerterów broń i promenadą wzdłuż toru kolejowego udali się w stronę miasta. Tam zostali schwytani przez niemiecki patrol i zaprowadzeni do Ratusza w celu aresztowania i uwięzienia. Dzięki p. Machowskiemu i Majowi z Kościana zwolnieni z aresztu.
Jak podaje Wawrzyn Leciejewski w swoim życiorysie, dnia 6 stycznia 1919 roku z restauracji p. Simińskiej w Kościanie wyszedł nieznany mężczyzna i prosił jego i jego kolegów, by powiadomili innych chłopców i mężczyzn o konieczności zgromadzenia się na rynku. Przybyłych poinformowano o trwającym już Powstaniu Wielkopolskim. Chłopcy otrzymali polecenie, by udać się do Zakładu Psychiatrycznego w celu uzyskania broni („do zakładu zwanego dziś Sanatorium, gdzie znajdował się 37 batalion wojsk niemieckich z bronią”) i zabrania karabinów z amunicją. Otrzymali też rozkaz oczekiwania na nadejście transportu kolejowego z Niemcami i rozbrojenia wojska niemieckiego. W tym celu udali się wzdłuż torów w kierunku Starego Bojanowa, niestety, pociąg na który czekali całą noc, nie przyjechał.
Dnia 7 stycznia 1919 roku Wawrzyn Leciejewski wstąpił jako ochotnik do „I Baonu Kościańskiego” i wyruszył z I Kompanią na front pod Leszno, gdzie brał udział w ciężkich walkach na froncie pod Lesznem aż do połowy marca 1919 roku. Po tym przebywał na przeszkoleniu w Kościanie, wstąpił do 1.p.p.rez. i wyruszył na front pod Zbąszyń, gdzie brał udział w zaciekłych walkach o zdobycie miasta. Wawrzyn Leciejewski walczył również w wojnie bolszewickiej w 1920 roku, po której w 1921 został zwolniony z Wojska Polskiego. Po służbie wojskowej nadal pracował w „Cukrowni” Kościan.
Gdy wybuchła II wojna światowa (1939r.), w dzień mobilizacji wstąpił do Armii Polskiej i brał udział w walkach z Niemcami. Później dostał się do niemieckiej niewoli, a w roku 1941 z powodu choroby został zwolniony do domu. Po powrocie do zdrowia Niemcy zlecili mu stanowisko pracownika drogowego w Starym Bojanowie, gdzie pracował do 1957 roku. Ponieważ nadal chorował, został zwolniony z dalszej pracy i przeszedł na rentę inwalidzką.
Wawrzyn Leciejewski zmarł w roku 1987 i został pochowany w Starym Bojanowie przy kościele pw. Św. Bartłomieja Apostoła.

Z zachowanych fotografii: